Γράφει ο Αλέξανδρος Χουλιαράς
Όταν ήμουν “είκοσι χρονώ γομάρι” που λέει κι ο ποιητής και τα νιάτα μου έσπαζαν ...μύγδαλο, μεσούσης της εθνοσωτηρίου χούντας, περιφερόμουν μοναχικός τσοπανόσκυλος στη αφιλόξενη ζούγκλα της Αθήνας, Είχα την απόλυτη ελευθερία να διαλέξω πεζοδρόμιο για να ψοφήσω και διάλεξα αναφανδόν το Αριστερό.
Στο Δεξιό πεζοδρόμιο κυκλοφορούσαν διάφοροι συνομήλικοι μου κοπριτόσκυλοι, που οι γονείς τους, εξαργυρώνοντας την εθνικοφρονική τους δράση, τούς διόρισαν σε μια δημόσια θέση. Όλοι τούτοι –με ελάχιστες εξαιρέσεις- είχαν στην τσέπη τους κάποια χρήματα, στο κεφάλι τους επικίνδυνα σκουπίδια και στην ψυχή τους φασιστική αιθαλομίχλη. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά το μόνο φλέγον θέμα, που ανέλυαν, εν παντί τόπω και χρόνω, ήταν ο μισθός τους, τα επιδόματα και πόση σύνταξη θα έπαιρναν μετά από 35 χρόνια. Εικόνα αλγεινή.
Θαρρείς και βιάζονταν να ζήσουν το παράδεισο των εξήντα τους χρόνων.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στ΄ αυλάκι, και στο δικό μου και στο δικό τους. Του κύκλου τα γυρίσματα ήρθαν έτσι κι έγινα και γω Δημόσιος Υπάλληλος. Και τερματίσας ευδοκίμως τον δημοσιοϋπαλληλικόν μου βίον είμαι ήδη συνταξιούχος. Όμως σήμερα όλη αυτή η ετερόκλητος συνομοταξία των συνταξιούχων του Δημοσίου, αντί να ζούμε τη Νιρβάνα μας εν εθνική ομοψυχία, διατελούμε εδώ και χρόνια σε κατάσταση συνταξιουχικού “Αρμαγεδώνος”.
To ύψος της σύνταξης συνεχώς μικραίνει και τα συντάξιμα χρόνια αυξομειώνονται μ΄ έναν τρόπο, που όλοι οι ψυχίατροι σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Από τη μια εξισώνονται τα ανδρικά και τα
Διαβάστε περισσότερα »
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου