Εσχάτως θέλοντας να διασκεδάσω ολίγον την εν όρεσι μοναχική μου διαβίωση απόκτησα ζώο συνοδείας, που λένε. Καλή ψηφιακή μου φίλη και εκλεκτή συμπατριώτισσα, με προμήθευσε έναν ωραίο και άκρως επικοινωνιακό γάτο, και την ευχαριστώ γιαυτό.
Προσωπικά γεννήθηκα και μεγάλωσα μέσα -και όπως- τα ζώα, έτσι μια γραμμή ζωής με ενώνει μ΄ αυτά.
Όμως σήμερα άλλοι καιροί κι άλλα ήθη. Έτσι υποχρεώθηκα να ανατρέξω στο internet για οδηγίες συμβίωσης με τα ζώα συνοδείας. Διάβασα λοιπόν ότι οι γάτες επειδή γλείφονται, σχηματίζεται ένας σβώλος από τρίχες στο στομάχι τους, το τριχοβεζοάριον όπως λέγεται στην επιστημονική ορολογία.
Τούτο όπως γνωρίζω, ως πάλαι τσοπάνος, σχηματίζεται στα στομάχια και άλλων φυτοφάγων ζώων, κυρίως στις κατσίκες, από τις τρίχες που τυχαίνει να καταπιεί το ζώο. Έχει χρώμα πρασινωπό και το λέγαμε παντζέχρι. Τα λεξικά τον ορίζουν ως “λίθον εντοσθίδιον χρησιμεύων ως αντιφάρμακον”. Πιστευόταν ότι έχει ιαματικές ιδιότητες, ιδίως ως φάρμακο στο δηλητήριο των φιδιών.
Μικρός διάβασα στα “Άγρια και τα ήμερα του βουνού και του λόγγου” του Στέφανου Γρανίτσα ότι: «Εις τον κατασκευαζόμενον δρόμον Αγράφων κάθε αγρότης φέρει μαζί του παντζέχρι, διότι τα φίδια είναι άφθονα, απαντώμενα υπό κάθε μεγάλην πέτρα. Πίνουν απ' αυτό ολίγα θρύμματα οι δηλητηριαζόμενοι από φίδια και θεραπεύονται. Είναι πράγματι αποτελεσματικότατον το φάρμακον.
Διαβάστε περισσότερα »
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου