Καθώς στέκεσαι στη χαρακτηριστική διχάλα του δρόμου πάνω από τον ποταμό Αγραφιώτη, έχοντας αφήσει πίσω σου Κερασοχώρι και Κρέντη (και ακόμη πιο πίσω το Καρπενήσι), έχεις μπροστά σου τις πινακίδες που δείχνουν αριστερά προς Παλαιοκατούνα, Γρανίτσα και Ραπτόπουλο και δεξιά προς Αγραφα.
Η πρόκληση προφανής: από τη μια ο «πολιτισμός» των μικρών και των μεγάλων χωριών της δυτικής Ευρυτανίας και από την άλλη ο ξακουστός και δυσπρόσιτος ορεινός όγκος με τα χωριά των ελάχιστων κατοίκων, που σε πείσμα των δυσμενών συνθηκών και της συνεπαγόμενης αστυφιλίας κρατούν ζωντανό ένα θρύλο. Ενα θρύλο που έχει να κάνει με το ανυπότακτο των Αγράφων, με τον πάλαι ποτέ πολιτισμό και την οικονομική άνθηση της περιοχής.
Η πληροφορία ότι -μέχρι πριν από λίγο καιρό- στρίβοντας προς Αγραφα έμπαινες αμέσως σε χωματόδρομο λέει πολλά. Η άσφαλτος που συναντάμε τώρα δεν πρέπει να μας ξεγελάει, καθώς ύστερα από 4-5 χιλιόμετρα παραδίδει τη σκυτάλη στο χώμα και όσο κι αν οι σχετικές εργασίες ασφαλτόστρωσης βρίσκονται σε εξέλιξη, ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος...
Επί της ουσίας, το οδικό δίκτυο των Αγράφων είναι χωμάτινο, με ό,τι καλό ή κακό αυτό συνεπάγεται, και είναι καλύτερα να το προσεγγίσει κανείς με κάποιο ψηλό αυτοκίνητο, όπως το δικό μας «τζιποειδές» Opel Mokka.
Αναπόφευκτα, η εξερεύνηση των Αγράφων σε φέρνει να κινείσαι παράλληλα με τον Αγραφιώτη, απολαμβάνοντας την όμορφη αγριάδα του φαραγγιού του. Στη γέφυρα της Βαρβαριάδας μάς
Διαβάστε περισσότερα »
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου