Η δίκοπη ζωή!!!
Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Ερμηνεία: Γιώργος Μεράντζας
Απ' το κακό και τ' άδικο διωγμένο
κι όπως ενήστευες τη δίκοπη ζωή,
σε βρήκα ξαφνικά σημαδεμένο
να σ' έχει ο κάτω κόσμος ξεγραμμένο
κι ο πάνω κόσμος να `ναι οι τροχοί
που σ' έχουν στα στενά κυνηγημένο...
Και πήρες του καιρού τ' αλφαβητάρι
και της αγάπης λόγια φυλαχτό,
για να βρει πάλι ρίζα το χορτάρι
και πήρες την ελπίδα και τη χάρη,
ψηλά να πας να χτίσεις κιβωτό
με την ελπίδα μόνο και τη χάρη...
Μα πως να μην ξεχάσεις την αυλή σου
και την παλιά τη γνώμη καθενός,
όσους κρυφά περπάτησαν μαζί σου
να σημαδεύουν πάλι τη ζωή σου
και να σαι το πουλί κι ο κυνηγός
στις μαύρες λαγκαδιές του παραδείσου...
Κρυφά και φανερά σ' ακολουθούνε
οι συμμορίες κι οι βασανιστές
και ψάχνουν μέρα νύχτα να σε βρούνε,
μα δεν υπάρχει δρόμος να διαβούνε
γιατί ποτέ δεν ήταν ποιητές,
το χώμα που πατούν να προσκυνούνε.
ΠΡΩΤΟΤΥΠΙΑ: Γιώργος Μεράντζας ….σαν τότε που είχα μαύρα μαλλιά και άσπρα όνειρα!
ΣΑΝ ΤΟΤΕ …Πού είχα καρδιά ακέρια…και ψυχή ολόφωτη!!
Σαν τότε …Που η Αγκαλιά μου άνοιγε και χώραγε αληθινούς, συνειδητοποιημένους, ακατάβλητους κι ατσάλινους συντρόφους!!! Τώρα έμεινε …μετέωρη!!!!
Σαν τότε …που δεν φανταζόμουν με τίποτα, πως τούτος ο Λαός… ο Λαός μου, θα βγει τόσο κιοτής…πως θα σκύψει το κεφάλι!!!!
Το ξανάγραψα: «Όποιος φοβάται πολύ είναι δειλός (κιοτής)…κι όποιος δεν φοβάται καθόλου είναι αναίσθητος».
Σήκω Λαέ …περήφανε Λαέ μου, δεν σου πρέπει ο ρόλος του …νεοραγιά!!!
Σήκω Λαέ μου…που είσαι;
Κράτησα την ψυχή μου ολόφωτη…για να μη χάσω τ’ άσπρα μας όνειρα!!!
Δημήτρης Ντόκας
ΥΓ: Αν εσύ βίωνες… τη συγκίνηση και το δάκρυ του συμμαθητή μου, χτες το μεσημέρι στον πεζόδρομο της Παπαστράτου στο Αγρίνιο, όταν μου εξομολογήθηκε την αγωνία του, για τα δυο άνεργα παιδιά του που σπούδασαν και σκέπτονται τη φυγή στο εξωτερικό…πως θα ένιωθες τώρα;
Αν εσύ βίωνες … για τρεις ώρες, το δράμα και το δάκρυ ενός 61χρονου, βαριά η λέξη αλλά θα την γράψω…εξαθλιωμένου Ανθρώπου, που μου πήρε το χέρι σήμερα, ν’ ακουμπήσω τον βηματοδότη που έχει στο μέρος της καρδιάς, που μου είπε πως χρειάζεται 240 ευρώ για φάρμακα το μήνα και παίρνει σύνταξη 400 ευρώ…θα ήσουν ήρεμος;
Αν εσύ ένιωθες…ότι νιώθεις ΕΣΥ κι ότι νιώθουμε ΕΜΕΙΣ …θα έγραφες τόσο συγκρατημένα;
Αν εσύ βίωνες… την απόγνωση του μικροεπαγγελματία συναδέλφου μου, που μου εκμυστηρεύτηκε απόψε πως έκανε ρύθμιση των οφειλών του στον ΟΑΕΕ και την έχασε γιατί δεν πλήρωσε δόσεις…και δεν ξέρει πλέον τι να κάνει, έχει αφεθεί στην τύχη του… πως θα ’γραφες;
Αν εσύ βίωνες… όσα αναπόφευκτα βιώνω καθημερινά, από εκμυστηρεύσεις αγαπημένων μου Ανθρώπων, που με εμπιστεύονται και θέλουν να μου πουν τον καημό τους για να ξεθυμάνουν, που μου φορτώνουν στην ψυχή πιότερα βάρη, πάνω απ’ τα δικά μου, που θέλω δεν θέλω …μπορώ δεν μπορώ πρέπει να τ’ αντέξω… θα ’γραφες τόσα λίγα;
Εδώ αποκάτω….δεν υπογράφει κανένας… υπόγραψε ΕΣΥ αν τ’ αντέχεις!!!
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου