Δύσκολη υπόθεση να βγάλει παλιά κάποιος το χειμώνα. Εκτός από τον διατροφικό αναφακά, τα μάλλινα ρούχα του, τα τσόλια του, το... αντιανεμικό σπίτι ήθελε και τη στεγανή ποδεσιά του, που ίσως ήταν η πιο δύσκολη απ΄ όλες τις άλλες φροντίδες, γιατί αυτό δεν πέρναγε από το δικό του χέρι, αλλά από το χέρι του τσαγκάρη.
Η γύμνια κι η ξυπολησιά ήταν εκφράσεις έσχατης ένδειας. Ξυπόλητον όμως, στην κυριολεξία, μόνο ως παρατσούκλι έχω υπ΄ όψιν μου. Κανένας δεν μπορεί να περπατήσει “ξυπόλητος στ΄ αγκάθια” και τα τρόχαλα των βουνών. Όμως επειδή η στεγανότητα της όποιας ποδεσιάς ήταν ανύπαρκτη, ένας μεγάλος και μη αντιμετωπίσιμος εχθρός ήταν οι βροχές και κυρίως τα νεροκολόκυθα του χειμώνα, όταν έλιωναν τα χιόνια και το παγωμένο νερό έμπαινε μέσα και κρουστάλιαζε τα πόδια.
Από το μεσοπόλεμο και πίσω, σε κάθε αναπτυγμένη κοινότητα των βουνών υπήρχαν οι τσαγκάρηδες, που έφτιαχναν και πόδεναν τον κόσμο με καλά και γερά μαστορικά παπούτσια, σκαρπίνια κι αρβύλια και παλιότερα με μαστορικά φουντάτα τσαρούχια.
Όμως τo κλασσικό λαϊκό φτηνό πόδεμα ήταν το γουρουνοτσάρουχο, με ποιητή τον κάθε νοικοκύρη. Προσωπικά με τέτοια ποδεσιά μπήκα και τέλειωσα το μεγάλο νηπιαγωγείο στα χωράφια και στις στάνες, στα βοσκοτόπια και τους λόγγους.
Διαβάστε περισσότερα »
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου