Το προσωπικό φέουδο του Λεοπόλδου Β’, η γενοκτονία και η κληρονομιά της λήθης
Σε ολάκερη την ανατριχιαστική αποικιοκρατική ιστορία της Αφρικής, όταν οι Μεγάλες Δυνάμεις της Δύσης έριζαν δηλαδή για να πάρουν στην κατοχή τους... ζηλευτά τμήματα της Μαύρης Ηπείρου, δύσκολα θα βρεθεί ανατριχιαστικότερος ζυγός για τους Αφρικανούς απ’ αυτόν που επέβαλε στο τσιφλίκι του ο Βέλγος βασιλιάς και τα 19.000 τσιράκια του ιδιωτικού στρατού του.
Την ώρα που οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι τεμάχιζαν ανενόχλητοι την πλούσια και παρθένα Αφρική διασταυρώνοντας τα πυρά τους για λίγο περισσότερες σπιθαμές γης, ο Λεοπόλδος Β’ έφευγε από τη Διάσκεψη του Βερολίνου το 1885 με ένα προσωπικό δωράκι.
Παρά το γεγονός ότι ήταν μονάρχης ενός από τα μικρότερα κράτη της Γηραιάς Ηπείρου, κατάφερε με τις διπλωματικές του πανουργίες να πάρει ως ιδιωτική αποικία ένα τεράστιο κυριολεκτικά κομμάτι της υποσαχάριας Αφρικής, γεμάτο από παρθένα τροπικά δάση και αχαρτογράφητες περιοχές.
Με πρόσχημα τον εκχριστιανισμό των απίστων, την εκδυτικοποίηση των «πρωτόγονων» και την προστασία φυσικά των αυτοχθόνων από τους άραβες δουλεμπόρους, ο Λεοπόλδος καθέλκυσε μια πρωτόγνωρη -ακόμα και για τα αιματοβαμμένα χρονικά της αποικιοκρατίας- βασιλεία του τρόμου.
Ένας λευκός βασιλιάς, μερικές χιλιάδες τόνοι ματωμένου καουτσούκ και κάποια εκατομμύρια δολοφονημένοι και ακρωτηριασμένοι Αφρικανοί θα έδιναν σε τίτλους το χρονικό της εμπλοκής των Βέλγων στην αποικιοκρατική πίτα. Ακόμα εκπληκτικότερο είναι ίσως το γεγονός ότι όλη αυτή η βαρβαρότητα και η αχρειότητα πρόλαβαν να ξεδιπλωθούν σε μόλις 23 χρόνια (1885-1908), κερδίζοντας κατά κράτος σε όρους θηριωδίας εκατοντάδες χρόνια αποικιοκρατικού ζυγού άλλων ευρωπαϊκών δυνάμεων!
Το μεγαλύτερο σε έκταση και θηριωδία μαζικό αποικιοκρατικό έγκλημα των Βέλγων έμελλε ταυτοχρόνως να είναι και ένα από τα πιο ξεχασμένα και παραγνωρισμένα χρονικά της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας στη Μαύρη Ήπειρο, παρά τα αστρονομικά νούμερα που ομοιάζουν με καθαρή γενοκτονία: 8-10 εκατομμύρια δολοφονημένοι Αφρικανοί και μείωση του πληθυσμού του Κονγκό κοντά στο 50%. Οι σκλάβοι του βέλγου βασιλιά πέθαναν από τις επιδημίες, την πείνα, τις κακουχίες αλλά και την πρωτόγνωρη αποικιοκρατική βία σε ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που θα έμενε ατιμώρητο.
Μόνο τα δεκάδες χιλιάδες κομμένα χέρια, που χρησιμοποιούνταν τραγικά ακόμα και ως μετρικό σύστημα στο προσωπικό φέουδο του Λεοπόλδου, μπορούσαν να μην αφήσουν το έγκλημα να κρυφτεί κάτω από το χαλί, αν και 100 χρόνια αργότερα η αναπάντεχη συλλογική λήθη των Βέλγων θα κατάφερνε το ακατόρθωτο: να παραμείνει η γενοκτονία των Αφρικανών στα «ψιλά» της Ιστορίας.
Η μεγάλη αυτή λησμοσύνη που επιβλήθηκε σε ένα από τα ζοφερότερα στιγμιότυπα στην ιστορία της ευρωπαϊκής απληστίας, εκμετάλλευσης και βαρβαρότητας δεν πρέπει να παραμείνει άλλο στο περιθώριο της συλλογικής ευρωπαϊκής μνήμης. Όσο για το ίδιο το χρονικό της φρίκης, είναι από τις ιστορίες που λέγονται καλύτερα ξεκινώντας κανείς από το τέλος…
Ο Λεοπόλδος Β’ και η διχαλωτή γλώσσα των Ευρωπαίων
Συνεχίζεται εδώ
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου