Η Iskra αναδημοσιεύει από τον προσυνεδριακό διάλογο του ΚΚΕ για το 20ο Συνέδριο του ένα ενδιαφέρον κείμενο του γνωστού συνδικαλιστικού στελέχους του ΚΚΕ Δημ. Αγκαβανάκη. Η δημοσίευση του κειμένου δεν σημαίνει με κανένα τρόπο ότι συμφωνούμε πλήρως με το περιεχόμενο του. Θεωρούμε, όμως, ότι η κριτική που ασκεί ο Δημ. Αγκαβανάκης στην πολιτική του ΚΚΕ, περιέχει... θετικούς προς συζήτηση προβληματισμούς σε κάποια ζητήματα και ιδιαίτερα στα θέματα συμμαχιών και του πολιτικού και κοινωνικού μετώπου.
Αυτό το πιο πλατύ πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο είναι ιδιαίτερα αναγκαίο στη σημερινή φάση, στη βάση ενός μεταβατικού προγράμματος, για να μπορέσει ο λαός μας να ανασάνει, να ανακοπεί ο δρόμος προς την απόλυτη καταστροφή και να ανοίξουν οι διαδικασίες ανάταξης και βαθιών κοινωνικών μετασχηματισμών με ορίζοντα το σοσιαλισμό.
Ολόκληρο το άρθρο του Δημ. Αγκαβανάκη έχει ως εξής:
Οι θέσεις δεν υπηρετούν τον στρατηγικό μας στόχο
Συμφωνώ απόλυτα με το στρατηγικό στόχο του Κόμματος για την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού – κομμουνισμού και μάλιστα θεωρώ ότι όσο πιο γρήγορα επιτευχθεί αυτός ο στόχος, τόσο το καλύτερο. Διαφωνώ όμως με τις Θέσεις της ΚΕ του Κόμματος για το 20ό Συνέδριο, γιατί δεν ενδυναμώνουν το Κόμμα και τον στρατηγικό στόχο μας τον απομακρύνουν στο άγνωστο, αβέβαιο και αόριστο μέλλον.
Οι Θέσεις αυτές είναι επί της ουσίας ίδιες με τις Θέσεις του προηγούμενου 19ου Συνεδρίου του Κόμματος. Από το 19ο Συνέδριο μέχρι σήμερα έχουν περάσει τέσσερα χρόνια. Συνεπώς δοκιμάστηκαν στη ζωή και σήμερα έχουμε τη δυνατότητα να τις κρίνουμε, εκ του αποτελέσματός τους, με συγκρίσιμους και μετρήσιμους δείκτες.
Τα εκλογικά ποσοστά είναι, επί της ουσίας, ένα σημαντικό κριτήριο του βαθμού συνειδητοποίησης. Γι’ αυτό έχει αξία να δούμε τις ψήφους και τα ποσοστά που πήρε το Κόμμα σε έξι εκλογικές αναμετρήσεις που διεξήχθησαν το μεσοδιάστημα ανάμεσα στο 19ο και 20ό Συνέδριο. Μέσα σ’ αυτό το διάστημα, πραγματοποιήθηκαν δύο βουλευτικές εκλογές όπου τα ποσοστά του Κόμματος ήταν 5,45% και 5,54%, ένα δημοψήφισμα όπου τα ποσοστά μας δεν ανιχνεύονται, ευρωεκλογές με 6,1%, περιφερειακές και δημοτικές εκλογές. Στη Θέση 80 του Κόμματος, προβάλλονται ως επιτυχία αυτά τα εκλογικά αποτελέσματα, όταν αυτά είναι σημαντικά κατώτερα, ως ποσοστά αλλά κύρια σε αριθμό ψήφων από τα αποτελέσματα των όμοιων αντίστοιχων, προ κρίσης, εκλογών. Αν όμως σε καιρό μη κρίσης του καπιταλισμού, άρα μεγαλύτερης δυνατότητάς του για ενσωμάτωση και χειραγώγηση των μαζών και επομένως μικρότερης εμβέλειας της κομματικής μας παρέμβασης, η εκλογική δύναμη του Κόμματος ήταν μέχρι και σχεδόν διπλάσια από εκείνη που έχει τώρα, σε καιρό κρίσης και αποκάλυψης της απροκάλυπτης βαρβαρότητας του καπιταλισμού, τότε ασφαλώς πρέπει να δούμε γιατί οι μάζες δεν προσελκύονται από τις θέσεις μας. Το γεγονός ότι μέσα σε αυτά τα χρόνια, όχι μόνο χάσαμε δυνάμεις, αλλά και εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι των αστικών κομμάτων που εγκατέλειψαν τα κόμματά τους, προτίμησαν άλλα αστικά κόμματα ή αποκόμματα και όχι το δικό μας, θα πρεπε να μας ανησυχεί για το κύρος των θέσεών μας που δεν τους ελκύουν.
Στο συνδικαλιστικό κίνημα, η θέση μας για την ανασύνταξή του, που προβάλλεται εδώ και 18 χρόνια, από την ίδρυση του ΠΑΜΕ, τι απέφερε; Στη Θέση 51 διαπιστώνεται ότι μόλις το 25% του εργατικού δυναμικού είναι συνδικαλισμένο και ότι «η πραγματική κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη». Αυτήν την απαράδεκτη κατάσταση την εξηγεί το Κόμμα στη Θέση 51 με τη φράση: «Ενας από τους λόγους είναι η παρέμβαση της εργοδοσίας και του εργοδοτικού – κυβερνητικού συνδικαλισμού». Ενας άλλος λόγος όμως που δεν λένε οι Θέσεις, είναι ασφαλώς και η ίδια η θέση μας για την ανασύνταξη. Οφείλουμε δηλαδή να απαντήσουμε με γενναία αυτοκριτική σε ένα βασικό ερώτημα: Γιατί το περιεχόμενο αυτής της ανασύνταξης, όπως πρακτικά εκφράστηκε από την κομματική και συνδικαλιστική μας δράση όλα αυτά τα χρόνια, δεν έπεισε και όχι μόνο δεν προσελκύει τους χιλιάδες που απογοητεύονται από τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, αλλά και χάνει δυνάμεις; Ούτε βέβαια βοηθά τους μερικότερους και γενικότερους στόχους μας η αυτοϊκανοποίηση που περιέχεται στη Θέση 51 με τη φράση «κρατήσαμε τις δυνάμεις μας», όταν, στο τελευταίο 36ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, το Μάρτη του 2016, πήραμε, για το ΔΣ, 10 έδρες, όσες δηλαδή είχαμε και το 1998. Μας ικανοποιεί το γεγονός ότι η παράταξή μας σ’ αυτό το συνέδριο έχασε 11 ψήφους της εργατικής τάξης, δηλαδή 11.000 φυσικά μέλη, σε σχέση με το προηγούμενο 35ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ το Μάρτη του 2013; Μας ικανοποιεί το γεγονός ότι μέσα σε μια πρωτοφανή αντεργατική λαίλαπα, όπου χιλιάδες εργάτες εγκατέλειψαν τις παρατάξεις των κομμάτων τους που τους εξαθλίωσαν με τις βάρβαρες αντεργατικές πολιτικές τους, δεν συστρατεύτηκαν συνδικαλιστικά με τους κομμουνιστές; Μας ικανοποιεί το γεγονός ότι ο παλιός και νέος εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός διατηρεί, αθροιστικά σήμερα, ατόφιες τις δυνάμεις του; (στο ΔΣ της ΓΣΕΕ, το 1998 είχε αθροιστικά 35 έδρες. 35 έχει και τώρα!!!).
Αλλά και η θέση μας για τις λαϊκές επιτροπές μήπως επιβεβαιώθηκε; Στη Θέση 63 διαβάζουμε: «Η πείρα των Λαϊκών Επιτροπών είναι θετική σε ορισμένες περιπτώσεις και πρέπει να μελετηθεί καλύτερα…». Μα σε ένα Συνέδριο του Κόμματος δεν ξεπερνάς ένα τέτοιο θέμα με εκτίμηση για ορισμένες μόνο περιπτώσεις, αλλά για το σύνολο, ως δομή, ως σύνθεση, ως περιεχόμενο. Δηλαδή γιατί αποφεύγουμε να πούμε ότι αυτές οι επιτροπές με το στένεμα, το κλείσιμο και τη λειτουργία τους ως μεταφορείς των κομματικών θέσεων, αποδείχθηκε λαθεμένη θέση, ώστε να ψάξουμε να βρούμε το σωστό αντίδοτό τους; Τέτοιες θέσεις για τέτοια κορυφαία ζητήματα, από τα οποία κρίνεται και η κατάκτηση του στρατηγικού στόχου μας, δεν υπηρετούν τον στόχο.
Ούτε βέβαια υπηρετούν αυτόν το στόχο και οι θέσεις μας για έξοδο από την ΕΕ και από το ΝΑΤΟ, μόνο με την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας, καθώς και η θέση μας για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Σήμερα, ύστερα και από τις κραυγαλέες αντεργατικές και αντιλαϊκές πολιτικές που επιβάλλει η ΕΕ, έχει γίνει πεποίθηση ότι αυτός ο ιμπεριαλιστικός οργανισμός του κεφαλαίου πρέπει, το συντομότερο, να εκλείψει και να αποδεσμευτούμε απ’ αυτόν. Θα μπορούσαμε συνεπώς να ηγηθούμε ως κόμμα σε ένα μέτωπο με στόχο την άμεση αποχώρηση της χώρας από την ΕΕ και από το ΝΑΤΟ. Το ερώτημα επομένως που ανακύπτει είναι γιατί το Κόμμα δεν το θέλει αυτό το μέτωπο όπου και ο στόχος του, αν επιτευχθεί, αδυνατίζει έναν κατά κύριο λόγο οικονομικοπολιτικό και έναν στρατιωτικό ιμπεριαλιστικό οργανισμό του κεφαλαίου, αλλά ταυτόχρονα, μέσα σε αυτό το μέτωπο, με τη συμβολή των κομμουνιστών, θα ωριμάζει ευρύτερα, σε μεγαλύτερες μάζες και η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού – κομμουνισμού; Οι αιτιάσεις που προβάλλονται από το Κόμμα ότι την αποδέσμευση από την ΕΕ την θέλουν και κάποιες αστικές δυνάμεις ή ότι και μετά την αποδέσμευση θα υπάρχει πάλι καπιταλισμός ή ότι μια τέτοια ενέργεια βλάπτει τον τελικό στόχο του σοσιαλισμού γιατί θα οδηγήσει σε λογικές των σταδίων, είναι και αντιδιαλεκτικές, αλλά και αδικούν το ίδιο το Κόμμα και τα στελέχη και μέλη του, θεωρώντας τα ως μη ικανά να δράσουν σε ένα τέτοιο μέτωπο με βάση τον στρατηγικό στόχο του Κόμματος.
Οσον αφορά τέλος στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, η σχετική Θέση δημιουργεί πολλά ερωτηματικά που, λόγω έλλειψης χώρου, δεν μπορώ να αναπτύξω.
Δημήτρης Αγκαβανάκης
ΚΟΒ Πάνω Καισαριανής
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου