Μήτσος Καγκιλέρης:
«Ξέρετε που είμαι;
Είμαι στο Καινούργιο…
με τον Μήτσο το Ντόκα»!
|
«Κωστάντω… είχες δίκιο»!!!
Καλή χρονιά … Συνάνθρωποί μου… ωραίοι Άνθρωποι!
Με την γνήσια σας, την Αμερόληπτη, την Αγνή κι Αληθινή….την Ευθυκρισία σας, για τη οποία ποτέ δεν αμφέβαλα… ούτε ποτέ θ’ αμφιβάλω!!
Πρώτα με συγκινούν…τα απ’ την ψυχή σας λόγια!!!
Κωστάντω… είχες δίκιο!!!!
Που μου είπες:
«Ρε Μήτσο…
(μου είπε μια κοπελιά γειτόνισσά μου…) για να ’ρθουνε να σε βρούνε, μετά από τόσα χρόνια … τα κορίτσια … πρέπει ν’ άφησες καλό όνομα τότε στην Αθήνα»!
Η βουρκωμένη απάντησή μου: «Δεν ξέρω τι άφησα… τι έκαμα… ένα μόνο ξέρω… πως ήμουνα αληθινός»!!!
Σαν έβλεπε και το σημερινό γεγονός η «Κωστάντω»… τι θα μου έλεγε;
prototypia: Αθήνα - Αθήνα πεθαίνω μαζί σου πεθαίνεις μαζί μου κι εσύ!!!
Δεύτερο μου είναι δύσκολο…
ο συναισθηματικός μου κόσμος. τέτοιες βαριές συναισθηματικές στιγμές ν’ αντέξει!
ο συναισθηματικός μου κόσμος. τέτοιες βαριές συναισθηματικές στιγμές ν’ αντέξει!
Αντέχω όμως ακόμα!
Γίνομαι ένα με τ’ ουρανού τ’ απέραντο και το της αφάνειας μου χώμα!!
Τι κι αν φύγω τούτη τη στιγμή απ’ τη ζωή …. Θα φύγω πλήρες … Ικανοποιημένος και Δικαιωμένος … επειδή πρέσβευα και πρεσβεύω… υπεράσπισα κι υπερασπίζω… Αληθινές και Βαριές Αξίες Ζωής!
Με ανταμείψατε με τα συναισθήματά σας!
Είμαι Πάμπλουτος Ψυχικά… με την «Ανυπολόγιστη παροχή των συναισθημάτων σας»… κι αυτό μου φτάνει!!!
Σήμερα το μεσημέρι ήρθε απ’ την Αθήνα και με βρήκε ένα Αληθινό Παλικάρι, που ήμασταν μαζί το 1982 φαντάροι στο 525 ΜΤΠ… στο Πολύκαστρο του Κιλκίς… σε πρώην τάγμα ανεπιθύμητων εκεί που έστελναν ποινικούς και κομμουνιστές ( Εγώ πάντως δεν υπήρξα ποτέ ποινικός … αν με χαρακτήρισε αυτό το σύστημα κομμουνιστή …Τιμή και Περηφάνια μου)… Σήμερα το μεσημέρι ήρθε απ’ την Αθήνα και με βρήκε ένα Αληθινό Παλικάρι…
Ο Μήτσος ο Καγκιλέρης… μετά από 35 χρόνια!
Ο Μήτσος ο Καγκιλέρης…
«Ρε Φίλε που είσαι»;
Μου είπε…σαν ανταμώσαμε…
«Έψαχνα να σε βρω 34 χρόνια»…
Δεν του Απάντησα … αγκαλιστήκαμε …
Δεν αντέξαμε… τα όμορφα της νοσταλγίας μας συναίσθημα και μείναμε αγκαλιασμένοι και βουρκωμένοι… δυο άνθρωποι .. δυο Άντρες … στη μέση του δρόμου!
Μπροστά στο μαγαζί μου!!!
Το τι είπαμε και το τι φανταζόμασταν, υπονοούσαμε … δεν περιγράφεται με λέξεις!
Ένα μόνο μένει … πως αυτός που γράφει .. και τα παραπάνω υπογράφει… πασχίζει εναγωνίως… τη γραφή του πολλές φορές… κι απόψε…κατάβαθα …συγκινημένος… να τελέψει!
Του το επιτρέπετε… «ως προς το παρόν»… να υπογράψει;
Δημήτρης Ντόκας
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου