Γράφει ο Αλέξανδρος ΧουλιαράςΑυτή την ώρα, σαν σήμερα, πριν 42 χρόνια βρισκόμουν έξω από το Πολυτεχνείο –από σύμπτωση κλείστηκα έξω- και μεθούσα από την εθνική αιθαλομίχλη, που εξέπεμπαν οι φωτιές και τα δακρυγόνα. Σήμερα η αριστερή μας κυβέρνηση, με τις επετειακές εκπομπές της Τ/V, μας τροφοδότησε με αγωνιστικό οξυγόνο!
Σημασία πάντως έχει ότι μου έδωσε το έναυσμα και ξεφύλλισα το προσωπικό μου Συναξάρι του επταετούς μαύρου γύψου. Υπήρξα αντιστασιακός κάποιων... Ωμ. Είναι κι αυτό μια σελίδα του μαρτυρολογίου μου. Όμως, μια “φωτογραφία” μου στο ίντερνετ με υποχρέωσε να σταματήσω στην κόκκινη σελίδα της επιβίωσης, που την συμβολοποιεί ένα πηλοφόρι, δηλαδή ένας ειδικά διαμορφωμένος καζοτενεκές για τη μεταφορά gros beton και ασβεστοτσιμεντοκονιάματος.
Μεσούσης της χούντας, άφραγκος, ανέστιος και κοινωνικά αποκλεισμένος, βρέθηκα στην Αθήνα. Τότε η οικοδομή οργίαζε. Ιδού στάδιον δόξης λαμπρόν, σκέφτηκα κι έγινα περιστασιακός οικοδόμος. Το εργασιακό ξεπάτωμα και η εκμετάλλευση οργίαζε κι αυτή. Η “κοπάνα” με την οποία μετέφερα τη λάσπη στα συνεργεία των μαστόρων του χωριού μου ήταν παιδική χαρά.
Έτσι ο ανατολίτικος θρήνος του Καζαντζίδη για τα παλληκάρια τους οικοδόμους με συνεπήρε, όμως περί το τέλος της χούντας τη θέση του πήρε το αισιόδοξο μαρς του Θεοδωράκη. Οι επαναστατικές αυτοσχέδιες προκηρύξεις, που κάποιες φορές πετούσαν στις οικοδομές, μου υποδείκνυαν και με οδήγησαν σ΄ έναν άλλο κόσμο, που κινούνταν κόντρα στις ερπύστριες των τανκς.
Διαβάστε περισσότερα »
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου