Τον Σεπτέμβρη του 1976 πέρασα το κατώφλι του 11ου δημοτικού σχολείου Αγρινίου για πρώτη φορά στη ζωή μου. Ένα κτίριο το οποίο χρησιμοποιήθηκε και δυστυχώς χρησιμοποιείται ακόμη ως σχολείο, παρότι φτιάχτηκε και λειτούργησε για εντελώς άλλο σκοπό, αποθήκη εμπορευμάτων νομίζω. Δίπλα από το σχολείο αυτό είχαν νοικιαστεί διάφοροι χώροι οι οποίοι περιβάλλονταν από τζαμαρίες που είχαν βαφτεί με αυτό το λευκό χαρακτηριστικό χρώμα σαν ασβέστης.... προκειμένου να χρησιμοποιηθούν ως τάξεις μαθητών.
Την ίδια θλιβερή εικόνα την συναντάμε σήμερα σε πολλά νηπιαγωγεία της πόλης μας. Έτσι λοιπόν μετά από 42 χρόνια μια ματιά να ρίξει κανείς στη γειτονιά μου θα διαπιστώσει πολύ εύκολα ότι έχουν αλλάξει όλα εκτός όμως από εκείνα που όφειλαν να αλλάξουν. Τα καπνοχώραφα γύρω από το σχολείο όπου παίζαμε μπάλα το χειμώνα και τις αποκριές πετάγαμε χαρταετούς δόθηκαν αντιπαροχή και σηκώθηκαν πελώριες πολυκατοικίες για να στεγάσουν τους ανθρώπους που εγκατέλειπαν τα χωριά τους μαζί και τις καλλιέργειες τους για να εκπληρώσουν το όνειρο τους με την αγορά ενός διαμερίσματος στο κλεινόν άστυ εξάλλου οι τράπεζες ήταν τότε ανθηρές και έδιναν με μεγάλη ευκολία δάνεια ένα μοντέλο ανάπτυξης καθόλου παραγωγικό κάτι που πολύ εύκολα το διαπιστώνουμε σήμερα. Ακόμη και η ενορία μας ο Άγιος Γεώργιος άλλαξε. Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά την τεράστια πινακίδα που κοσμούσε τον αύλειο χώρο του και ανέγραφε την πηγή και το παχυλό ποσό της χρηματοδότησης για την ανάπλαση της αυλής της εκκλησιάς κάτι που έγινε σε όλες τις ενορίες της πόλης μας.
Βλέπετε λεφτά για όλα αυτά τα νέα έργα που διαμόρφωναν τις νέες συνθήκες του δήμου μας υπήρχαν άφθονα καθιστώντας το Αγρίνιο «πόλη πρωτεύουσα» με κομβικό ρόλο στην οικονομία της ευρύτερης περιοχής. Έτσι μας έλεγαν τότε οι κρατούντες, αυτό το αφήγημα υπηρέτησαν με μεγάλο ζήλο βαδίζοντας σε απόλυτα συγχρονισμένο βηματισμό με το εθνικό αφήγημα της ισχυρής Ελλάδος του ευρώ και της ΟΝΕ. Μόνο που σύντομα αποδείχτηκε ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός.
Από τον πακτωλό χρημάτων που δόθηκαν για όλες αυτές τις ριζικές αλλαγές της πόλης, τις αστικές αναπλάσεις των εκκλησιών και άλλων τέτοιων «χρήσιμων κοινωνικά» έργων δεν περίσσεψε τίποτα απ’ ότι φαίνεται ούτε για την επέκταση, ανανέωση καθώς και τον εκσυγχρονισμό βασικών υποδομών όπως αυτών του δικτύου ύδρευσης και αποχέτευσης αλλά ούτε και αυτού της σχολικής στέγης. Όλα αυτά τα απολύτως αναγκαία έργα για μια σύγχρονη πόλη είναι πλέον προφανές ότι δεν ήταν στις προτεραιότητες των δημοτικών αρχόντων μας είτε γιατί δεν έφερναν ψήφους από μια κοινωνία που είχε αρχίσει να μαθαίνει σε μια διαφορετική ιεράρχηση των αναγκών της είτε γιατί είχαν κόστος και καθόλου κερδοφορία.
Έτσι φτάσαμε σήμερα να έρχεται για πρώτη φορά σε τούτο το δημοτικό συμβούλιο ένα θέμα για την ανέγερση καινούριου σχολείου και αντί να αντιμετωπίζεται με τη δέουσα σοβαρότητα αντίθετα, να αποτελεί πεδίο δόξης λαμπρό για μια ακόμη αντιπαράθεση των νυν με τον πρώην για κάτι που θα έπρεπε απλά να σιωπούν και οι δυο. Πέρα όμως από το τεράστιο έλλειμμα των σχολικών κτιρίων, το ΑΥΠΟΤΑΚΤΟ ΑΓΡΙΝΙΟ εδώ και δυο χρόνια ανέδειξε και μια άλλη ανεπάρκεια όλων των δημοτικών αρχών. Την αδιαφορία τους να αδειοδοτήσουν με τις απαραίτητες πολεοδομικές και άλλες άδειες που δεν υπάρχουν σε μια πλειάδα σχολείων πάνω από τα μισά της επικράτειας του δήμου. Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι είναι αδύνατο αυτά τα κτίρια να ενταχτούν σε κάποιο χρηματοδοτικό πρόγραμμα που θα στόχευε την αναβάθμιση τους ενεργειακή, στατική και ούτω κάθε εξής. Απλά και απολύτως λοιπόν αναγκαία βήματα όλα τα παραπάνω για μια άλλου τύπου διαχείριση με διαφορετικές στοχοθεσίες και προτεραιότητες. Αυτά αν γινόταν πράγματι θα μας έκαναν περήφανους όσους τουλάχιστον έχουμε τέτοιες ανησυχίες για τον τόπο μας.
Η αδυσώπητη πραγματικότητα των σχολικών κτιρίων που βιώνουν οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί σήμερα το μόνο που μπορούν να μας γεμίσουν είναι ένα απέραντο αίσθημα ντροπής.
*Ο Στέλιος Μερμίγκης είναι Δημοτικός Σύμβουλος Αγρινίου με το "ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΟ ΑΓΡΙΝΙΟ"
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου